దెయ్యం చెట్టు

                     హైదరాబాద్ వరంగల్ హైవే లో సి. పి. ఆర్. ఐ. మలుపు దాటినా మూడు నిమిషాలకు నారపల్లి క్రాస్ వస్తుంది. అక్కడినుంచి కుడివైపు లోపలకి ఇరవై నిమిషాలు నడుచుకుంటూ వెళితే ప్రహ్లాద్ ఇల్లు వస్తుంది. ప్రహ్లాద్ ఆఫీస్ జూబ్లీహిల్స్ లో. ఉంటున్నది ఇదిగో.. ఈ నారపల్లి క్రాస్ నుంచి కుడివైపు కొంతదూరం నడిచాక, కాలికి తగిలినట్లుగా వచ్చి కాలనీ లాంటి ప్రదేశంలో. ఆఫీసుకి ప్రహ్లాద్ పగలు ఏ సమయంలో బయలుదేరిన రాత్రి ఇంటికి వచ్చేటప్పటికి మాత్రం పన్నెండు దాటుతుంది. ఇంటికి వచ్చేటప్పటికి కాదు, ఇంటికి చేరుకోవడానికి నారపల్లి క్లాస్ కి వచ్చేటప్పటికి. ఇక అక్కడి నుంచి ఆ చీకట్లో ఒక్కడే నడక. దారికి రెండు పక్కలా తుప్పలు, పొదలు. రెండువేపులా అక్కడ ఒక చెట్టు, ఇక్కడ ఒక చెట్టు.. అలా కొన్ని చిన్న చెట్లు. వాటిలో కే ఒక పెద్ద చెట్టు. దెయ్యంలా ఉంటుందది! పదైళ్లు అవుతుంది ప్రభాస్ ఫ్యామిలీ ఆ ఏరియా కు వచ్చి." ఇంతదూరం ఎందుకండీ" అనలేదు ప్రహ్లాద్ భార్య. ప్రహ్లాద్ కి చెట్లు, పుట్టలు అంటే ఇష్టం అని పెళ్లికి ముందే ఆమెకు తెలుసు. అరేంజ్డ్ మ్యారేజ్ లో అభిరుచులే షేర్ చేసుకుంటున్నప్పుడు ప్రహ్లాద్ లోని పచ్చదనం బయటపడింది. " నాకు ఇష్టమే" అంది. ప్రహ్లాద్ ఇష్టం అయ్యాడు కాబట్టి, నాకు ఇష్టమే అని ఆమె అంది కానీ, ప్రహ్లాద్ భార్యకు సిటీలో ఉండటమే ఇష్టం. 

                       సిటీలో పచ్చదనం ఉండకపోవచ్చు. మంచి అపార్ట్మెంట్ తీసుకుని, బాల్కనీలో రెండు మొక్కల్ని వేలాడదితీసుకుంటే పచ్చదనం రావడానికి ఎంతసేపని?! ఆ మాటే ఆమె అంటే.." అది పచ్చదనం కాదు. పాలకూర పప్పు లో ఉండేది కూడా పచ్చదనమే కదా" అని నవ్వాడు ప్రహ్లాద్. సిటీకి అన్ని మైళ్ళ దూరంలో ప్రహ్లాద్ నారపల్లినే ఎంచుకోవడానికి కారణం పచ్చదనం అయితే, అతడు చెప్పే కారణం మాత్రం ఇక్కడ అద్దెలు తక్కువని. ఎవరో వెంచర్ వాళ్ళు ఆఫీసుకు వచ్చి, సైట్ సీయింగ్ కి ప్రహ్లాదుని తీసుకెళ్లినప్పుడు నారపల్లి అనేదొకటి ఈ భూమి మీద ఉందన్న సంగతి ప్రహ్లాద్ కి మొదటిసారిగా తెలిసింది. ప్రహ్లాద్ ని తీసుకెళ్లి చూపించిన అందువల్ల వెంచర్ వాళ్లకు ఒరిగేదేమీ లేదు. ప్రహ్లాద్ కి మాత్రం పచ్చదనం దొరికింది. ఆల్రెడీ అక్కడ కట్టి ఉన్న ఇళ్ళలో వెలుతురు బాగా వచ్చే ఒక ఇంటికి వెంటనే అద్దెకు దిగేసాడు. భార్య, తను, ఇద్దరు చిన్నపిల్లలు, చుట్టుపక్కల పచ్చని చెట్టు, ఎదకు వచ్చి వాలి ఉదయాన్నే కువకువమనే పిట్టలు, డ్యూటీ అయ్యాక నడిరేయి చీకట్లో సుదీర్ఘంగా నడుచుకుంటూ ఇంటికి చేరుకోవడం.. ఇది పదేళ్లుగా ప్రహ్లాద్ పచ్చటి ప్రపంచం. ఆ నిశ్శబ్దపు చీకట్లో దారి పక్కన పెద్ద భూతంలా కనిపించే ఆ చెట్టును భయం భయంగానే అయినా ఒకసారి తలెత్తి చూడడం అతడి అలవాటు. మొక్కను పెంచుకున్నట్లుగా ఆ దెయ్యపు చెట్టుపై తనకు తెలియకుండానే ఇష్టం లాంటిదేదో పెంచుకున్నాడు ప్రహ్లాద్. 

                             దేవుడు ప్రతి మనిషికి ఏదో ఒకటి ఇస్తాడు.. 'ఇది నీది.. తీసుకుని సంతోషంగా' ఉండు అని! అలా దేవుడు తనకు ఇచ్చింది.. చీకట్లో ప్రతి రాత్రి ఒంటరిగా నడిచి ఆ ఇరవై నిమిషాల నడక అని ప్రసాద్ అనుకుంటూ ఉంటాడు. నడుస్తున్నప్పుడు ఒక్కోసారి ఏ బైకో వచ్చి, పక్కన ఆగుతుంది.' కాలనీలోకే కదా.. ఎక్కు బాస్' అని! నవ్వి థాంక్స్ చెప్తాడు. అంతే కానీ బైకు ఎక్కడు. నడుచుకుంటూనే వెళ్తాడు. ఓసారి బైక్ మీద ఇద్దరు పోలీసులు వచ్చి ప్రహ్లాదుని ఆపారు. ఆ రోజైతే మరి ఒంటిగంట దాటింది ప్రహ్లాద్ కి అక్కడకి చేరుకోవడానికి. " ఎక్కడుంటారు మీరు" అని అడిగారు వాళ్ళు. " ఇక్కడే.. ఆ కాలనీలో ఉంటాను" అని చెప్పాడు. ఈ టైంలో ఈ దారి వెంట వెళ్లడం మంచిది కాదు" అన్నాడు.. ఆ ఇద్దరిలో ఒక పోలీసు. చేతిలో టార్చ్ లైట్ ఉంది. " ఆఫీసులో కొద్దిగా లేట్ అయింది".. చెప్పాడు ప్రహ్లాద్." సరే, జాగ్రత్తగా వెళ్లండి. దెయ్యం తిరుగుతోందట" అన్నాడు పక్కనే ఉన్న పోలీసు. ప్రహ్లాద్ ఆశ్చర్యపోయాడు. కానీ ఆశ్చర్యంగా చూడలేదు. అతడు అప్పటికే కొన్నాళ్లుగా వింటూనే ఉన్నాడు. సి. పి. ఆర్.ఐ. మలుపులో యాక్సిడెంట్ అయి చనిపోయినవాళ్ల లో ఒకరు ఈ దారిలో దెయ్యంమై తిరుగుతున్నారని. అతను ఆశ్చర్యపోయింది ఎందుకంటే.. పోలీసులు దెయ్యాల గురించి మాట్లాడ్డం ఏంటని! ప్రహ్లాద్ కు దేవుడిచ్చిన సంతోషాలు ఇంకా కొన్ని ఉన్నాయి. ఉదయాన్నే భార్య తన కన్నా ముందే లేచి, తను లేచిన వెంటనే కాఫీ అందివ్వడం అతడికి సంతోషాన్నిస్తుంది. కూతురు, కొడుకు స్కూల్ కి చకచకా తయారై 'బై... డాడీ' అని తన రెండు చెంపలలో అటోకరు, ఇటోకరు.. ముద్దు పెట్టి స్కూల్ వ్యాన్ దగ్గరికి పరుగులు తీయడం సంతోషాన్నిస్తుంది. ఆఫీసులో తన పని తను త్వరగా పూర్తి చేసేయడం సంతోషాన్నిస్తుంది. అయితే అన్నిటికన్నా అతడికి ఎక్కువ సంతోషాన్నిచ్చేది మాత్రం.. రోజుా ఇంటికి వెళ్లే ఆ చీకటి దారిలో ఆ దయ్యపు చేట్టును చూసి చూడనట్లు చూసి దాటుకునివెళ్లడం. దాటుకుని వెళ్ళాక ప్రహ్లాద్ ఇక ఆ చెట్టును వెనక్కి తిరిగి చూడడు. తిరిగి చూస్తే, చెట్టు కొమ్మకు ఊగుతూ ఏ దెయ్యమెా తనని చూస్తూ ఉంటుందేమోనని అతడి అనుమానం. అనుమానమే. భయం కాదు. చాలాకాలం తర్వాత ఆఫీసులో మళ్లీ లేటయింది ప్రహ్లాద్ కి. నారపల్లి క్రాస్ దగ్గరకి వచ్చేసరికి ఒంటి గంట అయింది. ఎప్పటిలా చీకట్లో ఒక్కడే నడక మొదలు పెట్టాడు. ఆవేళ ఎందుకు ఆ దారి కొత్తగా ఉంది ప్రహ్లాద్ కి! తనది కాని దారిలోకి వచ్చినట్లుగా ఉంది. నడుస్తున్నాడు. నడుస్తున్నాడు. నడుస్తున్నాడు. దెయ్యపు చెట్టు దగ్గరికి వచ్చేసరికి నడక వేగం తగ్గించాడు. చెట్టు ఉన్న వైపు చూశాడు. ఒక్కసారిగా ఉలిక్కిపడ్డాడు. 

                                   కొన్ని క్షణాలు శిలలా స్థంభించిపోయాడు. ముందుకు మరికొంత దూరం నడిచి, ఎప్పుడుా చూడని వాడు, వెనక్కి తిరిగి చెట్టు వైపు చూశాడు. అంతే అతడి గుండె ఆగినంత పనైయింది. ఆ రాత్రి బాగా జరం వచ్చింది ప్రసాద్ కి. " చెట్టు.. చెట్టు.." అని అతడు కలవరించడం అతడి భార్య వింది. చెట్టేమిటో ఆమెకు అర్థం కాలేదు. దెయ్యపు చెట్టు గురించి ప్రహ్లాద్ ఎప్పుడు ఆమెకు చెప్పలేదు. భర్తను డాక్టర్ దగ్గరకు తీసుకెళ్ళింది. 'జ్వరమే.. ఇంకేం లేదు' అని మందులు రాసిచ్చాడు డాక్టర్. ఇద్దరుా వెళుతుంటే, మళ్లీ ఆమె మాత్రమే వెనక్కి పిలిచి డాక్టర్ చెప్పాడు.. ఎందుకు మీవారు బాగా భయపట్టినట్లున్నారు' అని. ఆ తర్వాత కొద్ది రోజులకే ప్రహ్లాద్ తన ఫ్యామిలీని సిటీ లోకి షిఫ్ట్ చేసాడు. ఎందుకో.. ఆ దెయ్యపు చెట్టు లేని ఆ దారిని అతడు చూడలేకపోయాడు. ఇప్పటికీ ఎక్కడ రోడ్ వైటనింగ్ అన్నా.. ఆరోజు అకస్మాత్తుగా మాయమయిపోయిన ఆ దెయ్యం చెట్టే గుర్తుకు వస్తుంటుంది ప్రహ్లాద్ కి. అప్పుడు ఈ మనుషులంతా అతడికి చెట్టును పొట్టనపెట్టుకుంటున్న దెయ్యాల్లా కనిపిస్తుంటారు.