అత్యాశ ఫలం

                         ఒక ఊళ్ళో గోవిందుడనే యువకుడు ఉండేవాడు. అతను ఆవులు, గేదెల మందను కొండ ప్రాంతానికి తీసుకెళ్తూండేవాడు. అయితే అవి గడ్డి మేస్తూ చుట్టుపక్కల ఎటు పడితే అటు వెళిపోతూండేవి.తప్పిపోతే దొరకవని గోవిందుడు వాటికి చిన్న చిన్న గంటలు మెడకు కట్టాడు. వాటిని మేతకు వదిలేసి తాను కట్టెలు కొడుతూండేవాడు. సాయంత్రం అన్నింటిని ఇంటికి మళ్ళించేవాడు. గంటలు కట్టడంతో ఎంత దూరంలో ఉన్నా వాటిని గుర్తించే వాడు.ముఖ్యంగా తనకు ఎంతో ఇష్టమైన ఆవుకి మంచి ఖరీదైన గంట కట్టాడు. అందువల్ల 

అది తప్పిపోకుండా వుండేది.

                 ఒకరోజు ఆ గేదెలు మేస్తున్న వైపు ఒక వ్యక్తి వెళుతూ ఆ ఖరీదైన గంట ఉన్న ఆవును చూశాడు.

ఆ ఆవును ఎలాగైనా తస్కరించాలని అనుకున్నాడు. వెంటనే గోవిందుడి దగ్గరకి వెళ్ళి "ఆవు మెడలో గంట ఎంతో 

బాగుంది. నాకు అమ్ముతావా, నీకు కావాల్సినంత సొమ్ము ఇస్తాను" అని అడిగాడు.

                      'వీడెవడో వెర్రివాడులా ఉన్నాడు. ఉత్తి గంటకి ఎంతో డబ్బులిస్తున్నాడు' అని మనసులో నవ్వుకుని సరేనన్నాడు గోవిందుడు.ఆ వ్యక్తి ఆ గంటను తీసుకుని డబ్బులిచ్చి వెళ్ళాడు. ఆ మరునాడు ఆ గంట కొన్న వ్యక్తి గోవిందుడు ఉన్న చోటికి వచ్చాడు. నెమ్మదిగా మెడలో గంటలేని ఆవును ఇంటికి తీసికెళ్ళిపోయాడు. సాయంత్రం కాగానే ఆ ఆవు తప్ప అన్నీ కనిపించాయి. గంట లేకపోవడంతో ఆ ఆవు ఎక్కడున్నదో తెలియలేదు. ఆవు పోయిందని బాధ పడ్డాడు. ఆ గంట కొన్నవాడే ఆవును దొంగిలించి ఉంటాడని గ్రహించలేక పోయాడు. అయ్యో, గంట ఉంటే బాగుండేదే అని చింతించాడు.

నీతి : అత్యాశకు పోతే మన దగ్గర ఉన్నది కూడా పోతుంది.